Het verhaal van Puddin
ONZE OPRICHTER
Carolyn "Puddin" Johnson Van Every Foil
22 augustus 1938 - 28 april 2010
De visie van Puddin Foil voor Hinds' Feet Farm begon in 1984 toen haar jongste zoon, Phil, een traumatisch hersenletsel opliep bij een auto-ongeluk. Puddin maakte er haar levenswerk van om een liefdevolle en zorgzame omgeving te creëren waar overlevenden hun potentieel na een blessure konden bereiken.
Puddin, een diep spirituele vrouw, liet zich inspireren voor de naam "Hinds' Feet Farm" uit de bijbeltekst in Habakuk 3:19 "De Here GOD is mijn kracht, en hij zal mijn voeten maken als achterpoten, en hij zal me doen lopen op mijn hoge plaatsen."
Haar visie, kracht en moed worden enorm gemist.
"Want ik ken de plannen die ik voor u heb", verklaart de HEER, "plannen voor welzijn en niet voor rampspoed om u een toekomst en hoop te geven."Jeremia 29:11 NASV
11 september herinnert ons eraan dat onze wereld in een oogwenk kan veranderen. En als dat zo is, is het rimpeleffect onmetelijk en zoeken we naar een 'nieuw normaal'. Zo was het voor ons meer dan twintig jaar geleden toen Philip een catastrofaal gesloten hersenletsel opliep. Onze wereld was veranderd en we moesten een 'nieuw normaal' leren.
In 1984 waren er geen wegenkaarten of aanwijzingen voor onze reis, maar een onwrikbaar geloof dat Philip een toekomst en hoop zou hebben. Er zouden veel kruispunten, keerpunten en tussenstops nodig zijn om dit kleine zaadje van geloof te laten groeien en bloeien in het visioen van Hinds' Feet Farm. De positieve en negatieve punten van elke stop onderweg waren onze leraren.
Onze eerste stappen waren in een plaatselijk traumacentrum waar het verdriet groot was, maar de genade groter. Dit zou de enige plaats in onze 17-jarige reis zijn die voorzag een grote en comfortabele ontmoetingsplaats voor familie en vrienden. Hier ontdekten we voor het eerst dat Philip zijn sporen zou achterlaten waar hij ook ging. We kregen vaak te horen dat onze liefde voor Philip hem weer tot leven wilde wekken en een diepe indruk op het personeel van de patiëntenzorg had. Hun gastvrijheid heeft een blijvende indruk op ons gemaakt.
Het verblijf in onze eerste revalidatiecentrum was een enorme reality check. Nauwelijks uit een coma geraakt, kreeg Philip met grove en vuile woorden het bevel om zijn tanden te poetsen. Toen ik tussenbeide kwam, legde de verpleegster uit dat de meeste slachtoffers van hersenletsel ruwe types waren en maar één taal verstonden. Ze werd vervangen, maar we leerden al snel iets over stereotypering, een de behoefte van de patiënt aan sterke belangenbehartiging en het genadeloze tijdschema van het verblijf van de patiënt. De therapeuten waren uitstekend maar Philip bewoog niet snel genoeg.
Op de sterke aanbeveling van Philip's neuropsycholoog dat een bepaald medisch centrum het beste was, verhuisden we naar Houston, Texas. De ruime kamers en natuurlijk licht van onze plaatselijke revalidatiecentrum werden vervangen door de felle en krappe kamers van een typische ziekenhuisomgeving. Maar de uitstekend interdisciplinair programma en de onvoorwaardelijke liefde en zorg van de inwoners van Houston die me hebben geadopteerd, hielden ons geaard door een aantal behoorlijk moeilijke tijden. Philip had verschillende ernstige, vermijdbare ongelukken, een die resulteerde in een operatie van twee uur. Ik moest onder ogen zien dat het personeel de bevelen niet altijd leest of naleeft en dat het beste nooit goed genoeg is voor je kind. Het leek alsof elke patiënt meer vooruitgang boekte dan Philip, en de klok tikte door.
We keerden terug naar onze plaatselijke revalidatiecentrum om de therapieën voort te zetten, wetende dat we iets beters dan het beste nodig hadden. We vroegen waar we heen moesten; niemand wist het. Een groep kreeg de opdracht om onderzoek te doen en kwam met twee mogelijkheden, een in Atlanta en een in Illinois. Er hing spanning in de lucht en de staf zorgde voor een breuk tussen Martin en mij. Ik verhuisde een week naar een hotel om te relaxen en dacht na over de heilige plicht van zorgverleners om het gezin te omgorden.
Waar was Philips' toekomst en hoop? Ik wist het niet, maar ik begon de beste en de slechtste revalidatieprogramma's te zien en de groei van dat kleine zaadje te voelen.
We bezochten de keuzes. Ik bad de hele weg naar Carbondale, Illinois - in het vliegtuig naar St. Louis; in de bus naar een klein vliegveld; in een "plasjumper" naar de rand van de stad; en in de huurauto naar de faciliteit in Illinois: “Heer, mijn emoties hebben mijn oordeel vertroebeld. Vertel me alsjeblieft waar ik heen moet. Maak het duidelijk. Schrijf het in grote, rode hoofdletters die me in het gezicht raken, zodat ik het niet kan missen!” Na een rondleiding door de faciliteit en het inchecken in het motel, reden we naar onze kamer en parkeerden de auto in de enige beschikbare ruimte. Recht voor ons stond een enorme benzinetank op poten met over de hele breedte "GO ATLANTA" in rood geschilderd.
"De HERE God is mijn kracht, en hij zal mijn voeten maken als achterpoten, en hij zal me doen lopen op mijn hoogten"Habakuk 3:19 NBV
De vestiging in Atlanta was nieuw, ruim, dynamisch en innovatief. Philip begon echte stappen te maken, maar wat zo goed begon, eindigde slecht toen de 'bottom line' begon te heersen: het bezuinigen op kwaliteit en kwantiteit van het personeel. We reisden elke tien dagen naar Atlanta en in een weekend trof Philip gekneusd en mishandeld aan door een kamergenoot die fysiek gewelddadig was als iemand hem aanraakte. Sommige dingen zijn onuitsprekelijk. Philip had nodig een peer group op een plaats waar temperament, gedrag en compatibiliteit zorgvuldig werden geëvalueerd en gecontroleerd. Zijn vooruitgang vertraagde naarmate onze angsten escaleerden.
Voordat Philip begin 1993 thuiskwam, was zijn laatste stop in Durham, eerst in een afkickkliniek en later in een begeleid wonen. De afkickkliniek had veel ideale componenten: krachtige therapieën, een hoog niveau van activiteit, een groep van leeftijdsgenoten en Gary, de perfecte huisgenoot. Philip en Gary floreerden en maakten vorderingen totdat ze werden overgeplaatst naar een begeleid wonen.
Het begeleid wonen in Durham was klein, de bewoners waren niet welkom in de buurt en uiteindelijk een nachtmerrie voor het personeel. Het was hier dat Philip een verschrikkelijke elleboogblessure opliep, die we ontdekten toen het ziekenhuis Martin's bedrijf belde om de verzekeringsdekking te controleren. De verwonding was zo ernstig dat het hoofd van de plastische chirurgie bij Duke meer dan 6 uur nodig had om het te repareren. De chirurg was zo bezorgd dat de operatieplaats niet naar behoren zou worden verzorgd, dat hij zijn diensten en die van zijn kliniek aanbood om de wond te onderzoeken en te verzorgen totdat deze genezen was. Het was een onvergeeflijk ongeluk geweest, net als de ernstige uitdroging die Philip vervolgens opliep. Het was tijd om naar huis te gaan, negen jaar onderweg.
Toen antwoordde de HEER mij en zei: Schrijf het visioen op en schrijf het op tafels, zodat degene die het leest kan rennen. Want het visioen is nog voor de vastgestelde tijd; het haast zich naar het doel en het zal niet mislukken. het vertraagt, wacht erop, want het zal zeker komen, het zal niet uitstellen.Habakuk 2:2-3 NASV
Terugkijkend is het duidelijk dat de kruispunten, keerpunten en haltes op onze reis wegwijzers en wegwijzers waren, die Gods plan voor het heden en zijn toekomst van Filippus aanstuurden en beschrijven.
Martin en ik begonnen een lange zoektocht naar land. Jarenlang hebben we tevergeefs naar land gezocht in de omgeving van Mount Pleasant. Op een vroege ochtend werd ik gewekt door de woorden die in mijn hart bonsden: "Je kijkt de verkeerde kant op!" Ik begreep het meteen. We hadden een groot stuk land nodig in een gevestigde buurt, op enkele minuten afstand van alle voorzieningen en benodigdheden waar je op kon hopen.
Martin belde een bevriende makelaar. Toen ik dit pand zag, hoewel niet te koop, wist ik dat dit het was. Binnen enkele dagen was het van ons en binnen het jaar hadden we het tweede perceel.
Ik was nu aan het bevallen met een visioen dat ik niet kon waarmaken. Opnieuw werd ik gewekt door een stem: "Ask Marty." Marty vragen om een lucratieve, veelbelovende carrière in de ontwikkeling van computersoftware achter te laten? Ik had niet kunnen weten dat Marty en zijn vrouw Lisa het jaar daarvoor begonnen te bidden voor een carrièrekans waardoor hij meer tijd met zijn gezin zou kunnen doorbrengen. Ik wist ook niet hoe graag ze iets belangrijks voor Philip wilden doen.
Toen zei de Heer tegen mij: "Je hebt het goed gezien, want Ik waak over Mijn woord om het uit te voeren." Jeremia 1:12 NASV
Ik ben gezegend met drie wijze mannen die me hebben geholpen om vast te houden aan het visioen: Philip, met zijn onwankelbare geest van liefde, geduld, vriendelijkheid, zachtaardigheid en goedheid; Martin, met zijn niet aflatende liefde en vasthoudendheid voor de slachtoffers van hersenletsel; en Marty, met zijn onsterfelijke toewijding aan familie, vrienden en kerk en zijn verbazingwekkende vermogen om alles aan te pakken en het goed te doen.
We zijn nog maar net begonnen, maar met drie wijze mannen, een bestuur van onderscheiding, een groot aantal vrijwilligers en de steun van vrienden, zal de visie worden vervuld.
Carolyn van elke folie
"Laten we opstaan en bouwen." Dus zetten ze hun handen aan het goede werk. Nehemia 2:18 NASV